مهندس مهدی بازرگان از معدود مبارزانی بود که پس از پیروزی انقلاب نیز در حال مبارزه بود. اولین مبارزه او به نام رئیس دولت موقت،در تدوین پیش نویس قانون اساسی بود. پیشنهادی دوگانه در اعلام جمهوریت نظام داد که ظاهری اسلامی و باطنی دموکراتیک داشت. این دوگانگی به خاطر شخصیت خاص مهندس بود که اگرچه دینداری لیبرال بود اما دینداریش چندان لیبرال نبود؛ به طوریکه حرف و فکرش سالها بعد به کلی تغییرکرد. در برابر اصرار بازرگان برای اجرایی کردن منظور خویش، رهبر انقلاب نیز ساکت ننشست. فرمان تشکیل دادگاه  و کمیته های انقلاب  و دفتر ائمه جمعه و مساجد از جمله برنامه های دولتی در سایه بودند که موجبات برآشفتگی بازرگان را فراهم کردند. به طوری که می گفت به من چاقویی بی دسته داده اند. او همچنین پیشنهاد گزینه سومی با عنوان جمهوری اسلامی دموکراتیک را در همه پرسی رای به جمهوری اسلامی داد که البته آیت الله خمینی به شدت با آن مخالفت کرد و گفت: «جمهوری اسلامی نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر»....

نارضایتی همه جا هست.نارضایتی سیاسی نیز در هر حکومتی هست. هیچ حکومتی هم برای همیشه نمانده است. ابهام اصلی بر سر ظهور تظاهرات نیست بلکه بر سر چرایی و تقدم و تاخر آنهاست. شاید یکی از تفاوت های جوامع در حال توسعه ای مثل ما با ممالک توسعه یافته همین باشد که آنها به راحتی تهدید ها را به فرصت بدل می کنند. به بیانی دیگر آنها هر انقلاب کوچک و بزرگ و پیدا و پنهانی را به اصلاح تبدیل می کنند اما ما در قبال هر دعوت به اصلاح کوچکی ، از سر ناشیگری کاری می کنیم که به انقلابی بزرگ منجرشود.