_{تشویق و تنبیه، دو بازوی تربیتی هستند. اگرچه اغلب تنبیه با تنبیه بدنی یکی انگاشته می شود، ولی ازضرورت و اهمیت نفس تنبیه نباید غافل شد.نوع نکوهیده تنبیه، همان تنبیه بدنی است. اگرچه اعمال تنبيهات بدني و رواني در خانواده ها و توسط والدين از فراواني بالائي برخوردار است، اما اغلب آن را در ارتباط با مدرسه بررسی می کنند.سراستفاده وسيع و ومداوم از تنبيه و به ويژه نوع بدني آن در تاریخ مدارس، شايد به خاطر ميزان بهره اي بوده است كه از آن مي توان درامر آموزش و تدريس بدست آورد. به عبارت ديگر،احتمالا برخي از معلمان مي توانند با توسل به تنبيه ، ضريب موفقيت خود را افزايش دهند.از طرف ديگر بعضي دانش اموزان خاطي كه در خانه سخت ترين تنبيهات بدني و رواني والدين را تحمل مي نمايند و خونسردي خود را حفظ مي كنند، اما هم آنها در داخل كلاس و در حضور بچه ها، به سختي تنبيهات ولو مختصر معلمان را تحمل مي كنند.علت اين امر ،اضافه بر تاثيرات ناشي از حضور در ميان همسالان، شايد به اين خاطر هم هست كه آنها نسبت به نيت معلم، شك و ترديد دارند.به خیال آنها، مدرسه بايدجاي سخن گفتن راحت و باهم خنديدن هاي فراوان، به علاوه تلاش براي پيشرفت باشند.اين نتيجه هنگامي بخوبي حاصل مي شود كه مدير، معلمان ، خانواده و شاگردان دقيقا بدانند چه مي خواهند وبراي رسيدن به آنها با هم تلاش كنند}

--------------------

منتشر شده در روزنامه اعتماد/پنج شنبه 92/12/1 www.etemaad.ir/PDF/92-12-01/8.pdf